Özlediğim kadar Sen’sin.. Sevdiğim kadar Ben’sin..

Hüzünbaz hüzünleri unut.. Ayak diblerine kök salmış siyahı da.. Koş yeni demlenmiş yürek demime.. Sokul ve mevzilen gözlerime.. Şarkılar sustu biliyormusun.. Söz sırası artık bizde.. Erişmese de ellerimiz ellerimize, üzülme bir yolumuz var özleminde yürüdüğümüz.. Çilekeş bir sonbahar yaprağına özensin gözlerimiz.. Aynı tende, aynı gölgede yürümese de düşlerimiz, aynı sevdanın ıslak cümlelerinde büyüsün adımız.. Ne fark eder ki.. Ben sendeyim... Sen bende... Bükülse de cümlelerimiz, sökülse de alfabemiz biz bir cümleyiz:

Sen ve ben...

İki harf bir cümleden ibaret mutluluk...

Şimdilerde büyüyor içimde ölen bir çocuk.. Yarım değil artık cümlelerim.. Mutluluk fiilinden umut deryası cümleler kuruyorum mavilere.. Rüzgarı omuzlarıma alıp bulutlara yeni göç yolları buluyorum.. Biliyorum her yol yine sana... Biliyorum her söz yine sana.. 

Unutma;

Özlediğim kadar Sen’sin..

Sevdiğim kadar Ben’sin..

Sen:

Hep nefes al emi..